Sevgili ailem,

Askerliğim başlayalı altı ay oldu. Bugün kaleme aldığım bu satırlarla, duygularımı ve burada geçirdiğim zamanın getirdiği karışık hisleri size anlatmam biraz zor olacak belki ama yine de birkaç satır yazmak istedim.

Buradaki günler, bazen gerçekten ağırlaşıyor. Özlem, bazen bir kara bulut gibi üstüme çöküyor. Sizin ve arkadaşlarımın yokluğu, bazen içimi mahvediyor desem yeridir. Savaşın getirdiği stres, endişe ve belirsizlik duyguları da cabası. Birlikte geçirdiğimiz güzel günlerin hasreti, burayı bazen daha da dayanılmaz yapıyor.

Fakat şaşırtıcı şekilde, bu zorlu zamanlarda bile içimdeki umut ışığı sönmedi. Burada birlikte olduğum insanlar, aslında yeni bir aile gibi oldular benim için. Hiçkimsenin ailesi yanında olmadığı için daha da burada bağladık birbirimize. İnsanın, zor zamanlarda ne kadar güçlü olabileceğini görmek, beni şaşırtıyor ve umutlandırıyor da aslında.

Ayrıca, burada öğrendiğim şeyler ve yaşadığım deneyimler de benim için unutulmaz olacaklar. Kendime olan güvenim arttı, sorumluluk duygum daha da pekişti. Bazı zor anlardan geçsek de, aslında buradaki her şey beni bir şekilde güçlendiriyor, bunu hissedebiliyorum.

Sizi, şehrimizi ve oradaki her şeyi ne kadar özlediğimi tarif etmem gerçekten zor. Ama sizin desteğin ve duaların, benim için her zaman en büyük motivasyon kaynağı olmaya devam ediyor. Umarım, bu satırlar sizi biraz olsun mutlu etmiştir.

Kendinize iyi bak, her zaman sizi düşünüyorum.

Sevgiyle,
Mehmet